روز جمعه 25 بهمن 1392 یکی از کوهنوردان شهرستان دورود به نام "محمد لشنی" به قصد صعود انفرادی به قله پریز راهی این کوهستان مي‌شود.
پس از اطلاع‌رسانی خانواده وي مبنی بر عدم بازگشت به خانه تا ساعت 11 شب، هم‌فکری بین دوستان و هم‌نوردان محمد به صورت تلفنی انجام مي‌شود.
با کسب اطلاع از کوهنوردانی که در روز جمعه در آن منطقه بودند (سالاروند، محمود لک و سروندی) مشخص شد محمد لشنی در آن روز تا حدود ساعت يك بعد از ظهر در منطقه چشمه بردینه (مسیر پریز) بوده و قصد صعود به قله را داشته است.
همچنین با بررسی وسایل وي در منزلش معلوم شد به همراه خود چادر و کیسه خواب نیز برده است. با توجه به همراه داشتن وسایل شبمانی و با تجربه بودن کوهنورد، گمان این رفت که وی در منطقه‌ای (احتمالاً در غار پریز) شب را مانده و صبح اقدام به بازگشت خواهد کرد، لذا ادامه پی‌گیری اوضاع به صبح روز بعد موکول شد.
روز اول جست‌وجو
شنبه 26 بهمن‌ماه ساعت 5 صبح گروهی 3 نفره از هم‌نوردان محمد لشنی در انجمن کوهنوردان دورود (شامل پاپی، داوری و نیک‌آبادی برای اطمینان عازم منطقه شدند که ساعت 8 یه محل یال پیاره پریز رسیدند و متوجه ردپایی روی یال پیاره به سمت قله پریز شدند ولی اثری از وي نیافتند.
با اطلاع‌رسانی به سالاروند دبیر هیأت کوهنوردی دورود، کمیته‌ای به سرپرستی صفری برای مدیریت امداد تشکیل شد و با تشکیل جلسه‌ای در ساعت 9 صبح شروع به بررسی حادثه، تشکیل تیم‌های فنی و پشتیبانی کردند. تلاش‌های روز اول به شرح زیر انجام شد:
محمود لک و سامان سروندی حدود ساعت 12 به منطقه رسیده و بلافاصله شروع به صعود از مسیر رد پا کردند. در دو قسمت در کنار ردپا نوشته‌های "محمد لشنی" و "خطر بهمن" مشاهد شد و مشخص گردید رد پا قطعاً ازآن محمد لشنی است، ولی رد پا بعد از رد شدن از بند اول کوه، به صخره‌ای رسیده و ناپدید می‌شد، به هر حال این دو نفر تصمیم به ادامه مسیر داده و توانستند در روز اول از مسیر پیاره به سقف پریز برسند ولی در آن‌جا اثری از كوهنورد مفقود شده پیدا نکردند.
موسوی، عامری و درمیانی ساعت حدود 1:30 بعد از ظهر به منطقه رسیده و شروع به صعود از مسیر محتمل بعدی از سمت غار شدند، با توجه این که سطح مسیر کاملا یخ‌زده و شیشه‌ای بود حرکت با کندی صورت می‌گرفت. این گروه در بالای صخره ای با ارتفاع حدود 30 متر اثراتی شبیه سر خوردن مشاهده نمودند ولی اثری از محمد یا وسایلش در بالا یا زیر صخره نبود.
با نزدیک شدن عصر این گروه از رفتن به غار منصرف و به کمپ اصلی بازگشت نمود.
سالاروند و بیغم پس از رسیدن به منطقه اقدام به آماده‌سازی محل کمپ شدند، سپس حدود ساعت 4:30 صفری به همراه تیم‌های پشتیبانی (حدود 8 نفر) که چادر، غذا و ملزومات ایجاد کمپ را همراه داشتند رسیده و کمپی در منطقه شامل سه چادر برای شب مانی برپا نمودند. با فرارسیدن شب ادامه عملیات جست‌وجو به فردا موکول شد.
روز دوم جست‌وجو
روز یک‌شنبه 27 بهمن‌ماه با مدیریت صفری کوهنوردان فنی به تیم‌های متعدد دو و سه نفره تقسیم و از ساعت 7 صبح شروع به جست‌وجوی در چهره شمالی پریز بویژه قسمت اطراف صخره زیر محل سرخوردگی شدند، محل جست‌وجوی برخی تیم‌ها به شرح زیر بود:
- یک تیم برای عزیمت به غار پریز و مسیر پله‌ها
- دو تیم برای جست‌وجوی بالا و زیر صخره
- سه تیم برای جست‌وجوی سمت چپ یال (مسیر غار شهه، شکاف‌های بالایی و دره پایینی غار شهه)
- یک تیم برای حرکت و جست‌وجو در دره سمت راست یال (دره پریز)
- یک تیم برای حرکت از چشمه بردینه به سمت دره پریز، وارسی دره و صخره‌های مقابل.
- یک تیم شش نفره برای حرکت از ایستگاه قارون به سمت دره پریز تا یال
- دو تیم پشتیبانی
متاسفانه علی‌رغم جست‌وجو و تلاش‌های کوهنوردان تا ساعت یک در روز دوم هیچ‌گونه اثری از محمد لشنی پیدا نشد و تلاش‌های این روز بی‌ثمر بود. ساعت حدود 1:30 بالگرد امداد هلال احمر نیز به منطقه رسید و با سوار کردن صفری و سالاروند منطقه سقف پریز از بالا با دوربین شکاری مورد بازدید قرار گرفت که اثری از محمد یا رد پایی از وی در منطقه بالای پریز مشاهده نکردند.
از ساعت 3 بعد ازظهر هوای منطقه رو به خرابی گذاشت و کلیه تیم‌های امدادگر مجبور به توقف جست‌وجو و بازگشت به شهر شدند.
روز سوم جست‌وجو
دوشنبه 28 بهمن‌ماه با بارش باران در کوهپایه‌ها و برف در ارتفاعات همراه بود، با این حال یک تیم سه نفره داوری، نیک‌آبادی و قریشی (عضو تیم سایپا) برای بازدید منطقه و بررسی دو نقطه مشکوک دیگر راهی منطقه شدند.
این تیم ساعت 10 صبح حرکت و ساعت 12:30 به یال پریز رسید. هوا مه‌آلود و روی یال پریز برف سنگین حدود نیم متر بارش کرده بود و مسیر صعود مستعد بهمن و بسیار خطرناک شده بود.
در این زمان در محل فرمانداری دورود ستاد بحران با حضور سازمان‌های مرتبط با مدیریت صفری، سالاروند و بهلولی تشکیل و مقرر شد به علت خطرات جانی از ورود افراد غیر فنی به منطقه ممانعت شود و گروه‌های کوهنوردی فقط با هماهنگی این ستاد برای امداد رسانی عمل کنند. همچنین محل خانه کوهنورد دورود برای اسکان تیم‌های کوهنوردی شهرهای دیگر که قصد امداد رسانی را داشتند تجهیز گردید.
تیم‌هایی از شهرهای تهران، کرمانشاه، الیگودرز، خرم‌آباد، بروجرد و ... آمادگی خود را برای کمک‌رسانی اعلام کردند. ستاد بحران تصمیم گرفت جست‌وجو را دو روز بعد در روز پنج‌شنبه یا چهارشنبه از سر بگیرد تا خطر بروز بهمن در منطقه کاهش یابد. همچنین تهیه تجهیزات مورد نیاز برای جست‌وجو مانند سوند بهمن، دستگاه ردیاب، سگ جست‌وجو و ... برای روزهای آینده پی‌گیری شد.
روز چهارم جست‌وجو
پس از بی‌نتیجه بودن فعالیت‌های جست‌وجو در پیاره پریز در سه روز اول عملیات نجات، به خاطر بارش سنگین برف و خطر وقوع بهمن، کلیه عملیات‌های جست‌وجو در این منطقه به حداقل 48 ساعت بعد از بارش برف موکول شد.
در جلسه‌ای که روز دوشنبه ساعت 8 شب بین تیم انجمن کوهنوردان دورود با مدیریت ستاد بحران برگزار شد؛ با هم‌فکری و هماهنگی این ستاد قرار شد روز بعد گروه 9 نفره از کوهنوردان انجمن در مناطق پایین‌دست و کم‌خطرِ رزستان و چهارشاخ، فعالیت‌های جست‌وجو را انجام دهند.
سه‌شنبه 29 بهمن اعضای انجمن کوهنوردان دورود به 4 تیم برای جست‌وجوی مناطق زیر تقسیم شدند:
- تیم 1: چهار نفر (داوری، اسلام‌پناه، یاراحمدی و ساکی)، برای جست‌وجو در منطقه رزستان مسیر تاف.
- تیم 2: دو نفر (قدبیگی و علی‌رضا لشنی)، برای جست‌وجو در مسیر آبشار ازنادر و سپس پشتیبانی از تیم 1.
- تیم 3: سه نفر (جمشیدی و فلاحی و خانم خرمی) برای جست‌وجو در قسمت شرقی چهارشاخ از مسیر چشمه سیب.
- تیم 4: دو نفر (پاپی و نیک‌آبادی) برای جست‌وجو در قسمت غربی چهارشاخ از مسیر آب رو و بردینه.
گزارش تیم 1: تیم چهار نفره به سرپرستی مرتضی داوری روز سه‌شنبه ساعت 7 صبح حرکت و جست‌وجوی خود را از روستای دره اسپر به سمت منطقه رزستان و مسیر آبشار پاتاف شروع کرد. اعضای گروه حدود ساعت 8:30 صبح متوجه صدایی در ابتدای مسیر پاتاف شدند و پس از بررسی دقیق با دوربین شکاری موفق به یافتن کوهنورد گم‌شده (محمد لشنی) شدند.
محمد که بسیار خسته و بی‌رمق در شکافی صخره‌ای مانده بود با شنیدن صدای سوت گروه امدادگر بیرون آمده طلب کمک کرد. گروه با دیدن وی فوراً خود را به محل رسانده و شروع به انجام کمک‌های اولیه نمود. همچنین سریعاً به تیم پشتیبانی، ستاد بحران و هلال‌احمر اطلاع‌رسانی انجام شد تا عملیات تیم‌های دیگر متوقف و برای حمل مصدوم اقدام شود.
با توجه به هوشیار بودن مصدوم و عدم مشاهده مصدومیت جدی، گروه یا ساخت یک برانکارد توسط باتوم و زیرانداز حمل مصدوم به پایین دره را با رعایت ایمنی مورد نیاز شروع نمود، پس از رسیدن به پایین دره گروه‌های امداد و نجات به منطقه رسیده و با کمک ایشان مصدوم به روستای دره اسپر و از آن‌جا توسط آمبولانس به بیمارستان منتقل شد.
|
کوهنوردان جستجو‌گر در مسیرهای فنی |
کوهنوردان جستجو‌گر در دامنه‌ها |
مدیریت و پشتیبانی |
|
محمود لک سامان سروندی سید‌محمود موسوی علی عامری محمد لک ابراهیم آقایی ستار حسینی مهدی لک امین هداوند علی درمیانی مهدی بیات حسین احمدوند کامران تاتی کورش یاراحمدی مجید نعمت‌الهی و .... |
غلامحسین پاپی مرتضی داوری بهروز جمشیدی جعفر اسلام‌پناه عباس نیک‌آبادی علی یاراحمدی یونس ساکی بهمن فلاحی زهرا خرمی ابوذر دلیخون حسین سعیدی‌فر عباس قریشی بیژن تاری سید‌مرتضی موسوی و .... |
غلام صفری احسان سالاروند خسرو بهلولی علی قدبیگی نادر آسترکی محمد لک عباس لک رضا اسدی هاشم یاراحمدی آرش قیاسیان پویا بیغم احمد صفری شهرام فرامرزی محسن لشنی‌زند و ... |
|
و کلیه کوهنوردانی که در این حادثه با تلاش‌های خود باعث نجات جان کوهنورد دورودي شدند. |
||
وقایع اتفاق افتاده از زبان محمد لشنی
بنا بر گفته محمد لشنی وي در روز جمعه حدود ساعت 5 بعد از ظهر موفق به صعود از مسیر پیاره و رسیدن به سقف پریز می‌شود.
برای بازگشت شروع کوهپیمایی به طرف مسیر پله‌ها می‌شود که در نزدیکی گوشه غربی (قله پریز)، در میانه مسیر با تاریک شدن هوا، احتمال دادن یخ‌زدگی پله‌ها و به دلیل نداشتن کرامپون مناسب نظرش عوض شده و تصمیم می‌گیرد از مسیر رزستان بازگشت نماید.
کوه پریز از بالا به شکل مستطیل بوده که سه ضلع آن به صورت صخره‌ای است و تنها مسیر هموار از جهت جنوب شرقی است که به دشت رزستان منتهی می‌شود.
روی سقف پریز حفره‌های سنگی یا اصطلاحاً چاه های متعددی وجود دارد که در زمستان به خاطر این که دهنه آنها با برف پوشیده می‌شود، عبور از آنها خطرناک است. لشنی حدود ساعت 8 شب در یکی از این چاه‌ها با ارتفاع حدود 18 متر سقوط می‌کند و پس از برخورد با دیواره‌های آن بیهوش در ته چاه می‌افتد ولی خوشبختانه دچار شکستکی نشده و آسیب جدی نمی‌بیند.
وی تا زمان شنیدن صدای بالگرد امداد (روز یک‌شنبه يك بعد از ظهر) حدود 40 ساعت بیهوش بوده است. پس از به هوش آمدن احساس سرمای شدید داشته و به خاطر خشک بودن عضلات و ضعف نتوانسته از حفره سنگی خارج شود و به ناچار یک شب دیگر هم در چاه می‌ماند.
پس از تغذیه و بهبود نسبی، آمادگی جسمی و روحی، روز دوشنبه موفق به خارج شدن از حفره سنگی می‌شود و در زیر بارش برف خفیف، راه خود را به سمت رزستان ادامه می‌دهد.
هنگام شب در مسیر با بیل برفی برای خود محلی درست می‌کند تا شبمانی نماید ولی به علت سردی هوا و خیس بودن لباس‌ها دوباره راه خود را ادامه می‌دهد.
از یال بین ازنادر و پاتاف به سمت پایین آمده و در شکاف سنگی می‌ماند و در آن‌جا موفق به برپایی آتش و خشک کردن لباس‌هایش می‌شود.
صبح روز بعد با خارج شدن از شکاف متوجه صدای سوت امدادگران شده و با فریاد از آنها کمک می‌خواهد.
بدين سان معجزه‌اي رخ مي‌دهد و انساني تولدي دوباره مي‌يابد ...
منبع: انجمن كوهنوردان دورود
کلیک کنید
دیدگاه‌ها
همیشه سبز باشید
تشکر