چندي قبل توسط یکی از دوستان باخبر شدیم که قسمتی از جنگلهای منطقه بابا دانیال بین منطقه ویسیان و دوره دچار آتش‌سوزی شده است.
به آن منطقه رفتیم و پس از حدود 15 دقيقه ساعت پیاده‌روی به جایی که جنگل‌ها در حال آتش گرفتن بودند رسیدیم. بلوط‌ها می‌سوختند 
و کاری از کسی برنمی‌آمد...
و کاری از کسی برنمی‌آمد...چند نفر از هنرمندانی که آن‌ها را معمولاً بر روی صحنه‌های هنری دیده‌ایم مشغول اطفای حریق بودند. با شاخه‌های بلوط سعی می‌کردند آتش را از جان دیگر بلوط‌ها دور کنند، ولی دریغا که "دسم پتینه برار" ...
دست‌های دوستانی را که خود سوخته و تاول زده بود تا آتش را خاموش کنند گلو را از بغض پر می‌کرد.
چند متر دور از محل آتش گروه‌های داوطلب نیز بطری‌های نوشابه خانواده را از چشمه‌ای پر می‌کردند و به افراد می‌رساندند تا شعله‌ها‌ی بی‌رحم آتش را خاموش کنند. تلاش فعالان زیست‌محیطی که از رومشکان آمده بودند ستودنی بود.
فرماندار و رییس شورای شهر چگنی هم از راه رسیدند ولی آن‌ها هم با دست خالی آمده بودند!
از خود می‌پرسم که مسئولان تا حالا چه نقشی جز ابراز تاسف در اطفای حریق داشته‌اند؟!
مهار آتشي به اين گستردگي جز با تکنولوژی میسر نیست. استفاده از هلیکوپتر و دیگر امکانات ارگان‌هایی چون نیرو‌های مسلح و هلال احمر مي‌تواند بسيار تأثيرگذار باشد، اما تا به حال شاهد آن نبوده‌ایم. نیرو‌های مسلح طبق قانون اساسی مکلف به مشارکت در بحران‌ها و حوادث غیرمترقبه از این دست هستند.
مسئولین سازمان محیط زیست یا مراتع و جنگلبانی حد‌اقل میتوانند با قرار دادن کپسول‌های اطفای حریق به داوطلبان و استفاده از موتور‌های کوهستان به این کابوس آتش‌سوزی جنگلهای لرستان پایان دهند.
با اين حال، به جاست مسئولين با تهيه كيسول‌هاي اطفاي حريق در نقاط مختلف و به خصوص مردم مناطق نزديك جنگل‌هاي استان، آنان را براي امداد فوري در چنين مواقعي مجهز نمايند.
محمد شرفی