نمی‌توان روش‌های تربیتی را به صرف اینکه در یک جامعه با موفقیت همراه بوده است و از نظر فرهنگی و شاخص‌های اجتماعی تفاوت‌های بسیاری دارند در جامعه دیگر به اشتراک گذاشت.
این عمل نه‌تنها کارساز نخواهد بود بلکه باعث سردرگمی والدین نیز می‌شود.

تربیت فرزندان به‌عنوان افراد توانمند و باهوش دارای تحصیلات، مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی و خصلت‌های زیبای انسانی لازم دغدغه تمامی کسانی است که مسئولیت پدر و مادر بودن را بر دوش می‌کشند.

پدر و مادر شدن یک مهارت و هنر است. هنر ترکیبی از علم و تجربه است. نمی‌توان افراد را صرفاً به این دلیل که ازدواج کرده و بچه‌دار شده‌اند، واجد شرایط تربیت فرزندان دانست. همان‌طور که همه ما می‌دانیم تربیت صحیح فرزندان در زندگی آینده آنان به‌عنوان شهروندی نمونه و بهبود زندگی‌شان در زمینه‌های مختلف و همچنین داشتن جامعه‌ای بهتر مؤثر است.

متأسفانه در کشور ما این فرهنگ‌سازی صورت نگرفته است که آموزش‌های لازم در مورد تربیت فرزند انجام گیرد. پدر و مادران امروزی با مشغله‌های کاری‌ای که به دلیل گذران زندگی با آن روبه‌رو هستند، فقط فرزند را به دنیا وارد می‌کنند و تربیت آن را به جاهایی مثل مهدکودک‌ها می‌سپارند. تک‌فرزندی بدترین نوع فرزند پروری است که در جامعه ما باب شده است.

بیشتر کودکان امروز به دلیل اینکه خواهر و برادری ندارند احساس تنهایی می‌کنند. بر اساس یافته‌های علمی بچه‌ها و نوزادان قادر به لمس محبت پدر و مادر خود در جزئی‌ترین اتفاقی که در حال وقوع است، مثل شیر خوردن یا غذا خوردن هستند.

حتی آنچه امروز از آن صحبت می‌شود این است که جنین در حال رشد نیز دارای حس است و محبت مادرش نسبت به خود را لمس می‌کند. آنچه والدین باید مدنظر داشته باشند این است که اگر می‌خواهند فرزندان سالم و خوشبخت داشته باشند باید مسائل روز آن‌ها را درک کرده و با عکس‌العمل مناسب با آن روبه‌رو شوند.

فرزندان ما در هر دوره از زندگی‌شان خواسته‌ها و آرزوهایی دارند که اگر برخورد صحیحی با خواسته‌های آن‌ها انجام نگیرد ممکن است اثرات جبران‌ناپذیری همانند افت تحصیلی، پناه بردن به افراد غریبه و انواع دوستان ناباب را تجربه کنند که تمامی این مسائل می‌تواند منجر به رفتارهای ضداجتماعی شود و ضدیت با خانواده را در آن‌ها تشدید کند. در این هنگام در درجه اول خانواده دچار بحران می‌شود بعد این بحران را وارد جامعه می‌کنند. این روزها آموزش‌های تربیت فرزندان دائماً در حال تغییر است و هر روز روش‌های نوینی معرفی می‌شود و آن هم به این دلیل است که فرزندان ما در زمانی زندگی می‌کنند که هر روز با مسائل جدیدی روبه‌رو هستند. البته این نکته را باید در نظر گرفت که روش‌های نوین باید با فرهنگ هر جامعه متناسب باشد.

نمی‌توان روش‌های تربیتی را به صرف اینکه در یک جامعه با موفقیت همراه بوده است و از نظر فرهنگی و شاخص‌های اجتماعی تفاوت‌های بسیاری دارند در جامعه دیگر به اشتراک گذاشت. این عمل نه‌تنها کارساز نخواهد بود بلکه باعث سردرگمی والدین نیز می‌شود. آموزش والدین باید از زمانی که آن‌ها تصمیم به بچه‌دار شدن می‌گیرند، شروع شود تا آن‌ها بتوانند رفتار مناسبی را با فرزند خود از دوران جنینی تا تولد، کودکی و نوجوانی داشته باشند.

در این مورد رسانه‌ها و سخنرانی‌ در مراسم‌های مذهبی به‌خصوص مساجد می‌تواند محل مناسبی برای آموزش روش‌های درست تربیتی برای والدین باشد. آ‌چه باید بر آن تأکید شود این است که آموزش ندادن به مردم بهتر از آموزش‌های غلطی است که این روزها در رسانه ملی وجود دارد. کسانی که دراین‌باره برنامه‌ریزی می‌کنند باید در گزینش افرادی که دارای علم کافی در این باره هستند، وسواس زیادی به خرج دهند.

عبدالله شفیع‌آبادی
روان‌شناس و مشاور