بی‌گمان یکی از نوابغ بی‌بدیل فوتبال لرستان در اواخر دهه 60، جوانی بلند‌بالا و لاغر‌اندام بود که علی‌رغم سن و سال کم، موفق شد به سرعت پله‌های ترقی را بپیماید.
اين مهاجم چپ‌پا، گلزن و باهوش سال‌های دور فوتبال لرستان و تیم ملی نوجوانان ايران، آن‌قدر استعداد در وجودش بود که بتواند سال‌های سال، پست هافبک چپ تیم ملی بزرگسالان را در قبضه‌ی خود داشته باشد، اما یک سری تصمیمات احساسی و اشباع شدن زود هنگام، او را از رسیدن به موفقیت‌های چشم‌گیر در سطح باشگاهی و ملی باز داشت.
از "فریبرز حیدری" سخن مي گوييم. وي علاوه بر خصوصیات بارز فنی، از نظر اخلاقی نیز در میان جامعه‌ی فوتبالی دارای جایگاه قابل احترامی بوده و هست. این هفته با دعوت از وی، گپ دوستانه‌ای داتيم که ماحصل آن تقدیم شما می‌شود:
آقاي حيدري، به عنوان اولین سوال بفرماييد چگونه به ورزش روي آورديد؟
من در خانواده‌ای ورزشی متولد شده‌ام. از همان دوران کودکی در کلاس‌های ژیمناستیک ثبت نام کردم. در حالی که تنها 8 داشتم به همراه تیم لرستان در مسابقات بازی‌های دبستانی قهرمانی کشور در مقطع ابتدایی شرکت کردم. همان سال یک دوره مسابقات استعدادیابی در رشته‌ی دوومیدانی بین نونهالان 6 تا 9 سال برگزار شد که در مواد 60 متر سرعت و پرش ارتفاع مقام اول استان را کسب کردم و سپس به همراه تیم لرستان به مسابقات کشوری اعزام شدیم تا این که وقتی 10 ساله شدم به عضویت تیم فوتبال نونهالان والفجر خرم‌آباد درآمدم. علت اصلی گرایش من به فوتبال حضور برادر بزرگ‌ترم فضل‌الله حیدری که در دوران خود یکی از بهترین مهاجمین کشور محسوب میشد به شمار می‌رود. همان سال در مسابقات قهرمانی نونهالان کشور به همراه والفجر با 19 گل زده آقای گل مسابقات شدم و این سرآغازی بود بر حضور رسمی من در فوتبال.
از موفقیت‌هایی که در عرصه‌ی ورزش به دست آورده‌اید نيز سخن بگوييد.
موفقیت خود به این شکل تلقی می‌کنم که خیلی خوش‌شانس بودم زمانی به عضویت خیبر درآمدم که ستارگان از نسل‌های قبل تا نسل خودم در آن تیم حضور داشتند و برای هر فوتبالیستی افتخاری بزرگ محسوب میشد قرار گرفتن در کنار آن بزرگان. سال 68 پس از مسابقات قهرمانی نوجوانان کشور به اردوی تیم ملی نوجوانان دعوت شدم و در سال 69 به مسابقات قهرمانی نوجوانان آسیا در کشور قطر اعزام شدیم. همان سال که اوج شکوفایی تیم‌های پایه در لرستان بود تیم نوجوانان ما قهرمان کشور شد.
چه سالی به خارج از استان کوچ کردید و بزرگ‌ترین تجربه‌ای که از بازی کردن در خارج از استان به دست آوردید چه بود؟
سال 76 با توجه به این که در حال انجام خدمت سربازی بودم به تیم فجر تهران پیوستم و به عنوان یارکمکی در مسابقات کشوری این تیم را همراهی کردم. سال 78 پس از اتمام دوران خدمت به تیم ابومسلم خراسان که آن زمان تازه به لیگ دسته اول – لیگ برتر کنونی – صعود کرده بود با قراردادي به مبلغ 800 هزار تومان و حقوق ماهیانه 80 هزار تومان پیوستم و در کنار بازیکنان خوب و مطرحی چون: هادی نوروزی، عباس سیمکانی، علی‌رضا نیکبخت‌واحدی و عبدالجلیل گل‌چشمه تجربیات زیادی آموختم. بزرگ‌ترین تجربه‌ای که از بازی کردن در خارج از استان به دست آوردم این بود که فوتبال باشگاهی لرستان از نظر فنی هیچ کمبودی از دیگر تیم‌های کشور نداشت و فقط به دلیل عدم تشکیلات منسجم و تیمی بود که همیشه در آخرین لحظات از صعود به مقاطع بالا باز می‌ماند.
به نظر شما فوتبالیست‌های حال حاضر در قبال پولی که دریافت می‌کنند کیفیت فنی لازم را از خود به نمایش می‌گذارند؟
به نظر من فوتبال ما از لحاظ فنی به اندازه‌ی پولی که درآن هزینه می شود رشد و پیش‌رفتی نداشته است. متاسفانه حضور دلالان و دلال‌بازی در فوتبال نتیجه‌ی ورزش دولتی است. فوتبال دولتی که در آن باشگاه‌ها فقط در حال هزینه کردن هستند و درآمد معنایی ندارد و فقط از اعتبارات دولتی آن هم با ارقام نجومی استفاده می‌شود، مطمئنا این مدل فوتبال تاثیر منفی بر کیفیت فنی خواهد گذاشت. اگر با برنامه‌ریزی و حمایت دولت از بخش خصوصی این بخش وارد ورزش میشد دیگر شاهد حیف و میل پول‌ها نبوده و همه چیز با حساب و کتاب جلو می‌رفت.
تاثیرگذارترین مربیان فریبرز حیدری چه کسانی بوده اند ؟
مربیان زیادی برایم زحمت کشیده‌اند. حمید لشنی و بهمن محمدی‌پور با فوتبال آشنایم کردند. فوتبال پایه را نزد پرافتخارترین مربی پایه در لرستان نورالله دلیری فرا گرفتم. فوتبال تکنیکی و تاکتیکی را از زنده‌یاد ناصر میرزایی آموختم و دنیای حرفه‌ای را در کنار اساتیدی چون: مجید جلالی، اکبر میثاقیان و مرحوم محمد اعظم تجربه کردم.
به نظر شما یک فوروارد خوب باید چه خصوصیاتی داشته باشد؟
به نظر من تمامی بازیکنان خوب در وهله‌ی اول باید دارای هوش بالایی باشند. یک بازیکن باهوش می‌داند که از جسم خود چگونه به نحو احسن استفاده کند. یک فوروارد خوب ضمن باهوش بودن باید "گلزن" باشد. جاگیری خوبی در میان مدافعین و قدرت استفاده از دو پا را نیز داشته باشد.
با توجه به رزومه‌ی درخشان شما در دوران بازیگری و کسب تجربه در مکتب مربیان بزرگ کشور، چرا وارد عرص‌ی مربی‌گری نشدید؟
خیلی از دوستان این سوال را از من پرسیده‌اند. باید بگویم به دلیل مشغله‌ی کاری متاسفانه وقت دیگری برای مربی‌گری برایم باقی نمی‌ماند.
آیا فریبرز حیدری در ورزش به آرزوهایش رسیده است؟
اگر آرزو دست یافتنی باشد که دیگر اسمش آرزو نیست ولی اگر منظورتان رسیدن به سطحی است که مدنظرم بوده باید بگویم که من این موضوع را به این صورت نگاه نمی‌کنم بلکه موفقیت در عرصه‌ی ورزشی برایم همان احساس رضایتی است که در انسان ایجاد می‌شود. حس این که مثمرثمر بوده‌ام و به ورزش شهر و دیارم خدمت کرده‌ام بله می‌گویم که انسان موفقی بوده‌ام.
چرا در اوج جوانی فوتبال را کنار گذاشتید؟
بنده در 28 سالگی از دنیای فوتبال کنار رفتم و دلیلش هم این بود که در آن سال‌ها دانشجو بودم و امکان حضور در تیم‌های خارج از استان را نداشتم. در آن سال‌ها متاسفانه تیم فجر خرم‌آباد هم منحل شد و عملاً هیچ تیم مطرحی در استان وجود نداشت و از آن‌جا که بنده از 15 سالگی به سطح اول فوتبال لرستام وارد شده بودم دیگر بازی در تیم‌های داخلی برایم جذابیتی نداشت به همین دلیل تصمیم به خداحافظی كردم.
چه موانعی در راه پیش‌رفت و رشد فوتبال لرستان وجود دارد؟
این موضوع نیاز به واکاوی عمیقی دارد و در یک فرصت کوتاه نمی‌توان آن را مرود بررسی قرار داد. نیاز به کار کارشناسانه دارد که از عهده‌ی بنده خارج است. ولی به نظر من عدم سرمایه‌گذاری و اسپانسر مالیف نبود تشکیلات منسجم و اصولی در رده‌ی پایه و باشگاهی، کمبود فضاهای ورزشی، عدم تمرکز بر روی سنین پایه، از مهمترین موانع رشد فوتبال در لرستان به شمار می‌رود. تا زمانی که به دنبال آوردن امتیاز دیگر تیم‌ها به استان باشیم در حال در جا زدن هستیم و هیچ خروجی مثبتی عاید ما نخواهد شد.
فریبرز حیدری آینده‌ی فوتبال لرستان را چگونه می‌بیند؟
با توجه به استعدادهای ورزشی بسیار در استان اگر بر روی سنین پایه برنامه‌ریزی و استعدادیابی صورت پذیرد بی‌گمان در آینده اگر نتوانیم تیم سطح اولی داشته باشیم، حداقل در دیگر تیم‌های کشور چندین بازیکن خوب خرم‌آبادی و لرستانی وجود خواهد داشت.
سخن آخر فریبرز حیدری را می‌شنویم.
با توجه به تجربه‌های زیادی که در بازی و ارتباط با بازیکنان موفق فوتبال کسب کرده‌ام بايد بگویم که توصیه من به نوجوانان و جوانان این است که همیشه با این احساس ورزش کنند که باید بیاموزند و هیچ وقت کامل نیستند. اگر با این انگیزه ورزش کنند مطمئناً در مسیر پیش‌رفت قرار خواهند گرفت به قول شاعر: تا راهرو نباشی، کی راهبر شوی؟
گفت‌وگو از: رضا طولابي / روزنامه خبر ورزشی ضمیمه لرستان
کلیک کنید
دیدگاه‌ها