از «ناصر پارسا» به‌عنوان پزشک و پژوهشگر ارشد سرطان و ژنتیک مولکولی در مؤسسه ملی بهداشت آمریکا نام برده می‌شود. البته پارسا پس از بازگشت به ایران، ارائه خدماتش را به مردم کشورش شروع کرد و حالا در مؤسسه‌های خیریه زیادی حضور فعال دارد. سال گذشته هم در برنامه خندوانه قول داد که از ۱۵ فرد مبتلا به سرطان حمایت کند و چنین کرد. او همچنین در همایش‌های مختلف شرکت‌کنندگان را به زندگی سالم برای جلوگیری از ابتلا به سرطان تشویق می‌کند. مجری یکی از این همایش‌ها تعریف می‌کرد که شبی پدرش را برای پیگیری درمانش به منزل پروفسور پارسا برده و او بدون توجه به ساعت و مکان پدرش را معاینه کرده است. در پایان همایش هم برخی برای مشاوره سراغ پروفسور می‌رفتند و او هم با صبر و متانت به آن‌ها پاسخ می‌داد. همان‌جا متوجه شدم که پروفسور پارسا از هم‌محله‌ای‌های ما و ساکن سعادت‌آباد است؛ بنابراین قول مصاحبه را از او گرفتم اما انجام مصاحبه یک ماه طول کشید. چراکه دکتر ترجیح می‌داد وقتش را با کمک به بیماران بگذراند. تا اینکه بالاخره توانستم با او گفت‌وگو کنم.

 

ناصر پارسا سال 1334 در شهر بروجرد متولد شده است. او پس از 34 سال سکونت و فعالیت علمی در آمریکا، بعد از بازنشستگی با بازگشت به ایران متوجه شد در زادگاهش بیش از هزار فرد مبتلا به سرطان وجود دارد، بدون اینکه بیمارستان درمانی سرطان داشته باشد؛ بنابراین تصمیم گرفت با همکاری عده‌ای از خیّران در بروجرد یک مؤسسه خیریه دایر کند و حالا در زادگاه پروفسور، با کمک خیّران بیمارستانی ویژه مبتلایان به سرطان وجود دارد. پارسا هر ماه چند بار به زادگاهش می‌رود تا بیماران را رایگان درمان کند و در صورت نیاز به کمک در زمینه‌های درمانی و دارویی، هر آنچه از دستش بر می‌آید را انجام می‌دهد. البته پارسا دلیل این کار را نه تنها برای همشهریان خود، بلکه برای تمامی مردم کشورش انجام می‌دهد، به همین دلیل پیدا کردن او در یک مکان ثابت آسان نیست. چون تمامی روزهای هفته او در مراکز درمانی سرطان می‌گذرد یا در همایش‌ها و سمینارهای آموزشی در زمینه راه‌های پیشگیری از سرطان و بیماری‌های ناشی از محیط‌زیست برای شهروندان سخنرانی می‌کند: «معتقدم تنها راه پیشگیری از سرطان آموزش صحیح به مردم است. چون اگر آگاهی شهروندان بیشتر شود، می‌توان تا 40‌درصد سرطان را کاهش داد. چراکه 10 عامل یعنی دخانیات، نوع تغذیه، آلودگی هوا، مشروبات الکلی، عدم تحرک، اضافه وزن، برخی از ویروس‌ها و باکتری‌ها، استفاده از هورمون‌ها، عناصر شیمیایی سرطان‌زا و قرار گرفتن در مقابل رادیواکتیو و اشعه ماورای بنفش باعث ابتلا به این بیماری می‌شود.» پارسا با نشان دادن کافی‌شاپ‌هایی که در میدان طهرانی‌مقدم (کاج) واقع شده و با ورود به آن بیش از همه بوی دود سیگار در فضایش پیچیده می‌گوید: «دخانیات مهم‌ترین عامل ابتلا به سرطان است. بیماری که در صورت ابتلا نه تنها اعضای خانواده را درگیر می‌کند، بلکه هزینه‌های زیادی را بر دوش خانواده‌ها می‌گذارد و در این میان بسیاری توانایی پرداخت این هزینه‌ها را ندارند.»

 

پروفسور پارسا پس از 37 سال سکونت و کار تحقیقاتی در سرطان‌شناسی آمریکا به کشورش برمی‌گردد تا بتواند دانش خودش را در اختیار مردم کشورش قرار دهد و حالا علاوه بر حضور در مؤسسه خیریه مهیار، عضو 10 مؤسسه خیریه دیگر و انجمن سرطان آمریکا و اروپا در زمینه سرطان است. از بیمار 5 ساله تا 90 ساله دارد و هر جا فردی نیاز به دارو، مشاوره و حتی درمان داشته باشد، بدون چشمداشتی کمکش می‌کند و از این کار لذت می‌برد. می‌گوید: «پدر و مادرم همیشه به دیگران کمک می‌کردند. یادم هست در شهرمان اگر کسی احتیاج به کمک داشت پدرم پیش‌قدم می‌شد و هر وقت دلیلش را می‌پرسیدم می‌گفت این کار ثواب دارد. تو هم اگر روزی توانستی دست نیازمندی را بگیر. این حرف همیشه در گوشم بوده و تلاش کردم حتی در آمریکا به بیماران، به‌ویژه اگر از ایران آمده بودند، کمک کنم. برای همین هم وقتی بیماری به آنجا می‌آمد، کنسولگری خودش او را به من معرفی می‌کرد.» وقتی از دکتر درباره معاینه بیماران در خانه‌اش می‌پرسم می‌گوید: «گاهی بیماری از شهرستان می‌آید یا فرد مبتلا به سرعت نیاز به پزشک دارد، برای همین شماره‌ام را در اختیار همه گذاشته‌ام تا تماس بگیرند و اگر فوری باشد حتی در خانه معاینه می‌کنم. چون این هم خدمت است.»

 

پزشک و خیّر هم‌محله‌ای، پس از بازگشتش به کشور ساکن منطقه ما می‌شود. می‌گوید: «هیچ جا زادگاه آدم نمی‌شود. فرهنگ ایران را دوست دارم، به همین دلیل هم در آمریکا هر وقت یکی به خانه‌ام می‌آمد، فکر می‌کرد در قلب ایران است. چون تمام وسایلم از فرش تا ظروف تزیینی خانه‌ام ایرانی بود و معتقدم با این کار تاریخ و فرهنگ ایران را به مهمانان خارجی می‌توانم معرفی کنم.» پروفسور پارسا سه‌شنبه‌ها به مؤسسه خیریه مهیار می‌رود و هماهنگی‌ها را برای رسیدگی به وضع بیماران انجام می‌دهد. یکشنبه‌هایش هم با بیماران بهبودیافته می‌گذرد: «یکشنبه‌ها بهبودیافته‌ها در کنار افراد مبتلا به سرطان قرار می‌گیرند و از خودشان صحبت می‌کنند. با این شیوه ما روحیه امید به زندگی را در افراد مبتلا بیشتر می‌کنیم و می‌خواهیم که فرد مبتلا تنها نباشد.» البته آقای دکتر برای شرکت در تمامی این برنامه‌ها سعی می‌کند که از خودرو شخصی‌اش استفاده نکند و بیشتر با تاکسی از محلی به محل دیگر می‌رود. وقتی دلیلش را می‌پرسم، شلوغی سعادت‌آباد و رانندگی بی‌محابای رانندگان را نشان می‌دهد و می‌گوید: «وقتی به کشورم برگشتم تا مدت‌ها نمی‌توانستم از خیابان بگذرم. در کشورهای دیگر احترام به قوانین حرف اول می‌زند. هیچ‌کس جرئت توقف روی خط عابر پیاده را ندارد. از بوق خبری نیست اما در اینجا کمتر به این موارد توجه می‌شود و برای همین هم تصادف‌ها بیشتر است. البته معتقدم با آموزش می‌توان این موضوع را هم مانند بحث سرطان بین همه فراگیر کرد تا به قوانین توجه کنند.»

 

 عضو انجمن تحقیقات سرطان‌شناسی و ژنتیک‌دانان آمریکا

 شاگرد پروفسور واتسون، برنده جایزه نوبل 1962 در کشف ساختمان ژن‌های انسانی

 عضو هیئت‌مدیره مؤسسه خیریه مهیار

عضو خیریه‌های محک، مهرانه زنجان، امام حسین (ع) ساوه، امید مازندران، تبسم اراک، مشاور موسسه بهنام دهش‌پور، ثمر، فرهاد، نور و عضو هیئت‌مدیره مرکز جامع سرطان ایران، دفتر کنترل سرطان وزارت کشور

گزارش: پریا رسولی/ همشهری محله