بی‌شک ایفای نقشی خاص در یک مجموعه تلویزیونی برای بازیگر علاوه بر محبوبیت مشکلات فراوانی را به همراه دارد.

دشواری‌هایی که در زمان فیلمبرداری و حتی پس از شروع و پایان نمایش ادامه خواهد داشت. نقد و تشویق‌ها هم به نوعی وظیفه یک بازیگر را پس از ایفای آن نقش مهم‌تر خواهد کرد. ایفای نقش امام خمینی (ره) در سریال «معمای شاه» از سوی «شکرخدا گودرزی» هم یکی از همین موارد است که موجب شده در کانون توجه قرار گرفته و به گفته خودش سختی‌ها و دشواری‌های زیادی را تحمل کند.

گودرزی هنرمند بروجردی سینما‌، تلویزیون و تئاتر فعالیت در حوزه بازیگری را در دبیرستان امام خمینی (ره) با تئاتر آغاز کرده است و فارغ التحصیل دانشکده هنرهای زیبا و دارای کارشناسی ارشد از دانشگاه تربیت مدرس در رشته کارگردانی و بازیگری است.

وی که نشان درجه یک هنری کشور را هم در کارنامه خود دارد، علاوه بر بازیگری، مدرس دانشگاه هم هست. بازی در مجموعه‌های تلویزیونی مانند «شب دهم» و «‌همسایه‌ها» و همچنین حضور در فیلم‌های سینمایی مانند «معبد جان‌»، «فرار از اردو» از جمله کارهای هنری اوست. گودرزی در حوزه تئاتر هم حضور پررنگی دارد و در کار‌های «گلاب آدینه»، «هادی مرزبان» و «حمید امجد» هم ایفای نقش کرده است. ایفای نقش امام خمینی (ره) در سریال «معمای‌شاه» که این شب‌ها روی آنتن شبکه یک است این هنرمند را در کانون توجه قرار داده است. همین بهانه‌‌ای شد تا گپ و گفتی با این هنرمند لرستانی داشته باشیم که در ادامه‌ می‌خوانید.

 

در نمایش‌ «ساقی» که ایفاگر نقش یک شاعر و مداح بودم «محمدرضا ورزی‌» کارگردان سریال معمای شاه هم حضور داشت. بعد از چند شب متوالی که این نمایش روی صحنه بود این پیشنهاد را من دادند و پس از صحبت، توافقات اولیه در این زمینه انجام شد. آقای ورزی به من گفتند اگر شما تمایل داشته باشید، تست گریم نقش امام خمینی (ره) را بر چهره شما امتحان کنیم و من هم موافقت کردم. پس از انجام تست اولیه، گریم روی چهره من جواب داد.

 

موقعیت خاصی بود. حدود 7 ساعت طول کشید تا گریم تمام شد. جالب بود! اولین کسی که گریم را روی چهره من دید پسرم بود و زمانی که من از اتاق گریم بیرون آمدم او مرا نشناخت. حتی دوستان دیگری هم که آنجا حضور داشتند بعد از گریم من را نشناختند. افرادی که در بطن کار حضورداشتند، هیچ کدام باور نمی‌کردند که چهره من تا این حد نزدیک و شبیه شود. هرچند ایفای این نقش تنها به ظاهر نبود بلکه نیاز به یک درون مایه داشت تا به شخصیت امام (ره) نزدیک شود.

 

نقش من در فاز دوم تصویربرداری آغاز شد و زمان بیشتری برای مطالعه داشتم. این یک نقش معمولی نبود؛ مراحل خاص خود را داشت و نمی‌شد این نقش را تنها بازی کنم بلکه باید آن را زندگی می‌کردم؛ بنابراین یک بخش از مطالعاتم را روی اندیشه و افکار امام (ره) گذاشتم و بخش دیگری هم به اطلاعات تصویری مربوط می‌شد که مشاهده می‌کردم. این دو همزمان با هم انجام شد. همین موضوع باعث شد، زمان بیشتری را برای دیدن تصویر داشته باشم و حرکات بیرونی امام خمینی (ره) را در نظر بگیرم مثل تکان دادن دست، حرکات ابرو و ... . این مسائل برای من یک سال و نیم طول کشید. این نبود که ابتدا همه انجام شده باشد و روی صحنه به وجود بیاید. طبیعی است که شخصیتی چون امام خمینی‌(ره) به شدت مورد توجه و روی مردم تاثیر‌گذار بوده با دیگر نقش‌ها متفاوت باشد. باید توجه می‌کردم که ایشان چطور نگاه می‌کردند‌، چطور می‌نشستند.

 

شخصیتی که قرار بود من نقش آن را بازی کنم یک شخصیت عادی نبود و همین دشواری کار را بیشتر می‌کرد. امام خمینی (ره) شخصیت مهم و تاثیرگذار قرن بیستم بود. ازطرفی نقشی نبود که هر طور بخواهم آن را بازی کنم. ایفای نقش باید به گونه‌ای انجام می‌شد که توسط مخاطب باور شود. نمی‌شد با تقلید این نقش را ایفا کرد. باید اعمال و گفتار کاملا طبیعی از آب درمی‌آمد. حرکات می‌بایست از درون زاده می‌شدند و نقش موجه و جذبه‌ای که امام (ره) داشتند باید به مخاطب منتقل می‌شد. ابزار انتقال برای ایفای نقشی چون امام (ره) محدود است و همه اینها هم خاطره بود و هم اینکه به عنوان یک چالش بزرگ مطرح می‌شد و این ویژگی‌های شخصیتی، کار را سخت می‌کرد، بازی کردن شخصیت امام حتی زمانی هم که دیالوگ نداشت سخت بود. علاوه بر این سختی‌هایی هم به دلیل حساسیت‌ها وجود داشت. به عنوان مثال اوایل گریم من چندین ساعت طول می‌کشید و باید فیلمبرداری هم انجام می‌شد که کار را سخت‌تر می‌کرد؛ اما این اواخر به 3 ساعت و نیم رسید. بی‌شک چندین ساعت نشستن برای گریم کار ساده‌ای نبود؛ اما بعد از 26 جلسه بالاخره جواب داد.

 

از سال 90 تا 95 درگیر کار در سریال معمای شاه بودم. بازی کردن درچنین نقشی سراسر خاطره است، اما یکی از مواردی که می‌توانم به آن اشاره کنم سکانس مربوط به سخنرانی امام خمینی (ره) در دولت موقت است که می‌گویند: «ما برای خودمان جوری برنامه‌ریزی می‌کردیم اما طور دیگری اتفاق می‌افتاد چون خواست خدا این بود». این نگاه عجیبی بود که امام به واسطه شخصیت معنوی عمیق‌شان داشتند.

 

الان مرحله خاصی است. من تجربه‌های متفاوتی در بازیگری داشته‌ام. تمام نقش‌هایی که بازی کردم یک طرف، نقشی که در معمای شاه بازی می‌کنم از لحاظ جایگاه نقش، ارائه یک کاراکتر در عرصه هنر و ... اهمیت بسیاری دارد؛ بنابراین طبیعی است که الان وسواس در انتخاب نقشم نسبت به گذشته بالاتر برود. من در گذشته هم نقش‌هایم را با وسواس در انتخاب می‌کردم اما این انتخاب در حال حاضر سختگیرانه‌تر شده است.

 

 فاطمه صفری/ همشهری

دیدگاه‌ها