سخن از موسیقی لرستان که میشود ناخودآگاه به یاد آهنگهای حماسی و خوانندگانی همچون رضا سقایی و محمد میرزاوندی میافتیم. آهنگهایی که با محتوای حماسی خود شور دیگری به جبهه و رزمندگان میداد، به خصوص خوانندگانی که با اجرای زنده در جبههها، حال و هوای دیگری را خلق میکردند.
به گزارش پایگاه خبری منار، در این بین نام "محمد میرزاوندی" برای لرستانیها بسيار آشناست. همان خوانندهای که برای 3 سال متوالی 64، 65 و 66 بهعنوان خواننده برتر کشور انتخاب شد. وی متولد 1331 در خرمآباد است.
محمد میرزاوندی میگوید: پدرم آنموقع کارمند فرمانداری کل بود. از 13 سالگی وارد عرصه موسیقی شدم.
میرزاوندی با بیان این جمله که "پدر و مادرم نمیگذاشتند من موسیقی کار کنم" ادامه میدهد: انقلاب شد و من آهنگ "تا نفس دارم میجنگم" را خواندم و مادرم با همان زبان لری گفت: "یه خو" (یعنی این خوب است).
وی ادامه میدهد: آهنگهای فراوانی خواندم و از سال 64 تا سه سال متوالی رتبه برتر کشوری را بهعنوان یک خواننده لرستانی کسب کردم. موسیقی لرستان تا سال 68 که من سکته کردم در کشور اول بود.
در سال 68 شهرام ناظری و بیژن کامکار با اجرای سمفونیک، مقام اول کشوری را از آن خود کردند.
از او پرسیدم از موسیقی لرستان راضی هستید جواب داد: آن طور که باید راضی نیستم. قبلاً استاد حشمت رشیدی بود. سال 40 سال 50 استاد سقایی بود. سال 56 من بودم.
ادامه میدهد: سازها عوض شدهاند. هیچکس دیگر به موسیقی لرستان گوش نمیدهد. موسیقی که در کشور اول بود، هنوز هم میتواند اول باشد.
میرزاوندی میگوید: قدیم قدیم است. نمیشود آنرا عوض کرد. 35 -40 سالهها به موسیقیهای قدیمی گوش میدهند، ولی 20 سالهها دنبال تجددگرایی هستند.
این خواننده لرستانی از انتظارات خود میگوید: تقلید نباشد. از رضا سقایی، از من، از استاد رشیدی، از استاد ایرج رحمانپور. این خوانندگان صدای خود را داشتهاند. سبک خود را داشتهاند. تقلید نکردهاند.
وی در رابطه با سازهای موسیقی لری میگوید: موسیقی لری باید با ساز کمانچه همراه باشد نه ارگ و سن سایزر. من خودم وقتی به آهنگی که از سن سایزر در آن استفاده شده باشد گوش میدهم گوشم را میگیرم و خاموش میکنم. سازها را کم کنند. کمانچه و تنبک باشد. دف هم باشد. کمانچه طرفداران زیادی دارد. با وبولن سن و ویولون آلتو موسیقی را بهصورت محلی قوی کنند. کمانچه و باس هم کار را قوی میکند و پایش به کشور دیگه کشیده میشود. موسیقیِ خوب تاثیرگذار است.
میرزاوندی تاکید میکند که جوانترها باید کار کنند. من 45 سال کار کردم. جایگاه موسیقی آنزمان در کشور قویتر بود. رزمی-حماسی بود. بهعنوان جایگاه اول موسیقی در کشور جا افتاده بود. موسیقی لری و کردی طرفدار داشت. لری اول بود و کردی دوم. متاسفانه الان اهالی موسیقی اهمیت لازم را به جنگ اهمیت نمیدهند.
این خواننده لرستانی در ادامه میگوید: تازگیها وطن را خواندم . 50 ساز ارکستر سمفونیک در تهران ضبطش کردهاند. قرار است بهزودی منتشر شود.
میرزاوندی در مورد خاطرات دوران دفاع مقدس با خنده میگوید: آنزمان در گروه موسیقی ما استاد کریمیپور، رامين دربندی، حجتی و فیروز گودرزی بودند. همگی در جبهه بودیم. توپخانه بزرگی بود که ابعاد خیلی بزرگی داشت. 100 تا توپ چیده بودند. ما اجرا کرده بودیم خوابمان میآمد. فرمانده گفته بود فعلاً توپ نیاندازید که این گروه موسیقی برنامه اجرا کنند و بروند. یکی از افراد گروه بیرون رفت و گفت من سرپرست گروهم در حالی که من سرپرست بودم. منظور خاصی نداشت فقط میخواست صدای توپ بشنود. به فرمانده گفت توپ بیاندازید. توپ را شلیک کردند تا چند دقیقه روی سرم همه پر شد از گلوله.
وی به حال میآید و با گلایه از جوانترهای موسیقی میگوید: خوانندهها حق پیشکسوتی را ادا نمیکنند. با استاد فرج علیپور صحبت کردم میگفت آن احترام و عزت قدیم دیگر نمانده است! هر نوازندهای که کمانچه میزند خودش میخواند. در حالی که خوانندگی دوره آموزشی میخواهد. باید با پیانو هماهنگ باشد. خوانندهها باید بیشتر تمرین کنند. احترام کم شده، خوانندههای جوان 5 یا 10 سال دیگر که پیشرفت کردند و تازه ورودها احترام لازم را به آنها نگذاشتند، درک میکنند.
میرزاوندی در پایان میگوید: نوازندهها فقط خودشان را میبینند. کمی صبر داشته باشند تا به جایگاه قابل قبولی در موسیقی برسند.
دیدگاهها
________________________
يافته: دوست عزيز، يك اشتباه تايپي در سايت منبع مطلب(منار) رخ داده بود كه ما در سايت يافته اصلاحش كرديم!