شاعر انقلابی و آیینی لرتبار معتقد است برای رسیدن به سبك زندگی ایرانی اسلامی باید بتوانیم در درجه نخست به لباس ملی، فرهنگ بومی و مناسبات اخلاقی خودمان برگردیم.

به گزارش یافته، یوسف‌علی میرشكاك شاعر، پژوهشگر و منتقد ادبی كشورمان در پاسخ به این سوال كه چرا این روزها كلاه نمدی بر سر می‌گذارد و گیوه به پا می‌کند، اظهار كرد: این لباس‌ها، لباس ملی نیاكانم است و به همین دلیل هم آن‌ها را می‌پوشم.

میرشکاک تاكید كرد: تا كی باید ادای اروپایی‌ها را در بیاوریم؟ ما ایرانی‌ها می‌گوییم هویت ملی و دینی داریم اما در نحوه لباس پوشیدنمان درگیر هستیم. لباس غربی را خیلی راحت می‌توانیم بپوشیم، اما شرمسار می‌شویم كه لباس ملی خودمان را بپوشیم.

 

این شاعر كشورمان بابیان این‌که با نحوه لباس پوشیدنش می‌خواهد پیغامی به هم‌زبانانش بدهد، گفت: می‌خواهم به مردم لرستان بگویم ضرورتی ندارد تنها برای جشنواره‌ها لباس لری و بومی خود را بپوشند. برای رسیدن به سبك زندگی ایرانی اسلامی باید بتوانیم در درجه نخست به لباس ملی، فرهنگ بومی و مناسبات اخلاقی خودمان برگردیم و پس‌ازآن اگر همت كنیم معماری شهرمان را به شكل بومی و ملی بسازیم.

 

میرشكاك همچنین گفت: متاسفانه ایرانی ها پس از پیروزی انقلاب اسلامی همیشه منتظر هستند دولت برایشان كاری انجام دهد، در حالی كه دولت كه سهل است، خود خدا هم برای ملت كاری نمی كند مگر آن كه مردم بخواهند تغییری در شرایطشان ایجاد كنند. البته منظور این نیست كه خداوند نمی‌تواند كاری انجام دهد، بلكه این كار را نمی‌كند و خود ما اگر غیرت داشته باشیم خداوند هم در راهی كه پیش رو داریم كمك‌مان خواهد كرد.

 

وی ادامه داد: همیشه به این می‌نازیم كه بزرگان ادبیات، هنر و فرهنگ كشورمان در گذشته چه كسانی بوده اند و چه كرده‌اند؛ اما بالیدن به گذشته، هنر نیست، باید بتوانیم بدون این كه از جهان كنونی منقطع شویم، به گذشته خود برگردیم. متاسفانه تصور می‌كنیم به دلیل این كه غربی‌ها تكنولوژی را درست كرده‌اند باید لباس‌مان را هم از آن‌ها بگیریم. در حالی كه خودشان اندك اندك از تمدنی كه ساخته‌اند فاصله می‌گیرند.

 

این شاعر متعهد و انقلابی كشور با اشاره به رویكرد ادبیات داستانی طی سال‌های اخیر، اظهار كرد: در ادبیات داستانی سعی می كنیم مانند غربی ها رمان بنویسیم، در حالی كه بسیاری از شیوه‌های نگارشی آن‌ها در حال حاضر منسوخ شده است. حكایت‌نویسی، آثار حماسی و منظومه‌های عاشقانه ما هنوز می‌توانند پر مخاطب باشند و نویسندگان می‌توانند بر روی این گونه سبك‌ها كار كنند.

شایان ذكر است، از یوسف‌علی میرشكاك تا به حال آثاری همچون «ستیز با خویشتن» و «جهان، جای دندان پلنگ»، از «زبان یك یاغی»، «فرامرز‌نامه»، «زخم بی‌بهبود»، «دیپلمات‌نامه»، «پوریای ولی»، «نامه‌ای به رئیس‌جمهور آینده»، «سنت؛ مدرنیته؛ هویت»، «تكنیك قارعه»، «القارعه، سیاست زدگی»، «رخنه در تكنیك»، «نسبت ما و تجدد»، «ایمان و تكنولوژی»، «مومنان در آخرالزمان»، «آخرالزمان و نیست انگاری»، «ویژگی‌های آخرالزمان»، «منتظران و حقیقت انتظار»، «ویژگی‌های انسان آخرالزمان» و بسیاری آثار دیگر در حوزه‌های پژوهش، شعر و نقد ادبی منتشر شده است.

قابل ذكر است، كلاه نمدی لرستان كه این شاعر و پژوهشگر با بر سر گذاشتن آن سعی در تبلیغ فرهنگ بومی و ملی نواحی كشورمان دارد، كلاه گرد بدون لبه‌ای است كه از نمد ساخته شده است. گیوه نیز نوعی كفش دست‌ساز محلی است كه كف آن چرم و یا پلاستیك ضخیم و محكمی است كه رویه آن به‌وسیله نخ تابیده بافته می‌شود.

از دیگر لباس‌های محلی مردان لرستان می‌توان به شال، ستره (قبای مخصوصی كه اندازه آن تا زیر زانو است)، كپنك (فرجی) یك نوع قبای پشمی محكم كه معمولاً مورد استفاده چوپانان است و چوغا (نوعی بالاپوش مردانه كه بیشتر در منطقه بختیاری لرستان و چهارمحال بختیاری مورد استفاده قرار می‌گیرد) اشاره كرد.

همچنین از پوشاك سنتی بانوان عشایر لرستان نیز می‌توان به جومه، كلنجه، تره و گل ونی اشاره كرد.


منبع: پایگاه خبری حوزه هنری