بی پرده میگویم، بی آنکه پرده‌دری کرده باشم، حالا که آخرین شماره «درگاه» در دومین سال انتشار آن پیش روی مبارک شماست. ذکر چند نکته را خالی از لطف نمیدانم، از همان شماره دوم که پرونده را به هنرمندانی اختصاص دادیم که در قید حیات هستند، تا حالا بخش کمی تا قسمتی از انرژی حاشیه‌آفرینان را نسبت به «درگاه» تحریک کردهایم.
شمارهی نخست به علی میردریکوند اختصاص داده شد که روایت تلخ زندگیشان، دل هر انسان دردمندی را به درد میآورد؛ اما بعضی نفرات به جنازهی این چهره شگفتی‌ساز لرستانی هم رحم نکردند و تا آنجا پیش رفتند که موجودیت آدمی چون "علی میردریکوندی" که به نام کتابش «بهشت برای گونگادین نیست» به –گونگادین- شهره دارد را نفی کردند.
«درگاه» از همان شمارهی نخست میخواست سمت و سو و جهتگیریاش نسبت به ادبیات خلاقه باشد و برای این که دنبالهی آن سنت همیشگی کلیشه شده و نخ نما را نرویم بنا را بر آن گذاشتیم که پروندهی زندگان را بگشاییم پیام ما رو به سوی آینده داشت، آیندهای که تا زندهایم قدر یکدیگر را بدانیم. اما انگار این سنت معهود همیشگی دست از سر برخی بر نمیدارد. هر شماره که پروندهی کسی را دست گرفتیم. سیبل شدیم و هر پرونده همان اعتراض پروندهی قبل بود. فلانی آنطور است و بهمانی اینطور.
از پروندهی«رئوف» این موج اعتراض برخاست و «جافری»، «جزایری»، «حجازی» را در برگرفت و البته حتی «عسکریعالم» را هم که شخصیتش طوری است که کمتر کسی را از خود میرنجاند هم از نیش انتقادشان در امان نگذاشتند، اما نوع انتقادات و اعتراضات از یک جنس نبود.
کسی میگفت: آقا! رئوف و جزایری دو دهه است کسی چیزی ازشان نخوانده است، اینان حتی تحقیق نمیکردند که رئوف پس از یک دورهی فترت، چنان با انرژی آمده که پنج جلد کتابش را که حتی فهرست‌نویسی هم شده بودند را با وسواس از ناشر گرفت تا دوباره ویرایش کند. بله رئوف درست است که سه دهه است کتاب چاپ نکرده، ولی او سه دهه و نیم پیش دفتر شعر «سفرهی خورشید» را حتی قبل از مجموعه شعر «برمدار بستهی ساعت» محمد اسدیان چاپ کرده بود. در حقیقت رئوف و اسدیان دو تن از نخستین شاعران خرمآبادی بودند که سالها پیش کتاب چاپ کردهاند.
مرتضی جزایری هم نخستین داستاننویس و نمایشنامهنویس خرمآبادی است، که عضو کانون نویسندگان بوده و چند مجموعه داستان از او چاپ شده؛ داستان «چرچی» و نمایشنامهی« نروک» او مورد استقبال قرا گرفت و نگاه برخی منتقدان را به خود معطوف کرد.
نسرین جافری بی هیچ مداهنه و تعارفی، یکی از متفاوت‌نویسان شعر معاصر ایران است و لقب بانوی شعر معاصر برازندهاش است.
بنفشهی حجازی هم بیش از بیست عنوان کتاب نوشته که جدای از رمانها و شعرهایش فقط کتاب هفت جلدی و محققانهی«زن به ظن تاريخ» او کافی است تا او را یکی از برجستگان زن نویسنده و محقق ایرانی دانست.
پروندهی شماره هفتم که حکایت دیگری دارد. محمدکاظم علیپور، هر چند به فاصلهای ده – دوازده ساله از همهی آنهایی که «درگاه» برایشان پرونده گشود کم سنتر است، اما او نیز رنج خودش را در راه ادبیات برده است و در کنار کارهای فردی و خلاقهاش بخشی از وقت و زندگیاش را وقف ادبیات لرستان نموده.، اما برای من حیرت‌آور بود که اعلان هر پروندهی، برخی را چنان بیتاب کرد که با خودم میگفتم: این آدمها با کی مشکل ندارند!
این جا بود که به یاد شعری از فروغ افتادم که میگفت: آنان که دست در گردن تو میاندازند در ذهنشان طناب دار تو را می‌بافند! پس ناگریز به آوردن چند جمله می‌باشم و قضاوت را به خوانندگان منصف و آگاه وا میگذارم: محمدکاظم علیپور از 25 عنوان کتابی که چاپ کرده، چهار مجموعه شعر دارد، که یکی گزیدهی سه دفتر است به نام «ترانه و مفرغ» که توسط نشر تکا «انجمن توسعه کتاب ایران» که در سال 1388 چاپ دوم آن وارد بازار نشر شده، سه مجموعه نقد ادبی دارد و بقیه هم در موضوعات دیگری که مجالش نیست. نزدیک ده عنوان کتاب هم دربارهی ادبیات و بهویژه شعر لرستان گردآوری و تدوین نموده که اگر به بهانهی کتابسازی این کارها را به تازیانه نگیریم باید گفت سهم علیپور در دو دههی هفتاد و هشتاد در معرفی شعر و ادبیات لرستان غیرقابل انکار است.
وی در کنار این کارها، دهها همایش و جشنواره را در کارنامه خود دارد که همهی آنها در راستای معرفی ظرفیتهای ادبی این اقلیم بوده، وجه دیگر کارنامهی علیپور، روزنامه‌نگاری اوست که بیش از 300 شماره نشریات گوناگون درآورده و این جدای از مقالات و ستوننویسی او در مطبوعات است.
در طول سه دوره نخست جشنواره بین‌المللی شعر فجر دو بار برگزیده شده است.(بار نسخت نمایندهی لرستان در جشنواره بوده) و بار دوم هم در سومین دورهی جشنواره بین‌المللی شعر فجر است که همراه با دکتر محمدرضا روزبه سیمرغ جشنواره را گرفته است.
حضور او در دهها جشنواره شعر و شرکت او در کنگرههای گوناگون، کسب چند مقام ادبی، برگزیده دو دورهی کتاب سال لرستان در حوزه ی ادبیات و ... کافی است تا رنج و تلاش او را قدر بدانیم و بهواسطه پنجاه سالگی او ( یکم بهمن ماه 1392)، جشننامه «درگاه» را تقدیم به او و دوستداران شعر، هنر و ادبیات لرستان کنیم.
«درگاه» بر خود فرض دانسته که تا تلاش همهی کسانی که در راه اعتلا و توسعهی ادبیات کشور بهویژه جنوب و غرب ایران عزیز رنجی بر شانه کشیدهاند را قدر دانسته و آمدهایم تا به آیندگان راه و رسم مهربانی و وفاداری به ادبیات را یاد آوری کنیم، هر چند معدود افرادی هستند که تنها سنگ‌پرانی را در زندگی خویش آموختهاند، بنا داریم از سنگ آنها هم سایبانی بسازیم برای آرامش دیگران و قول میدهیم جز این نباشیم.
عبدالرضا شهبازی/ سردبیر فصل‌نامه ادبي درگاه
سال دوم/ شماره 4/ شماره پیاپی 7/ زمستان 92
شمارهی نخست به علی میردریکوند اختصاص داده شد که روایت تلخ زندگیشان، دل هر انسان دردمندی را به درد میآورد؛ اما بعضی نفرات به جنازهی این چهره شگفتی ساز لرستانی هم رحم نکردند و تا آنجا پیش رفتند که موجودیت آدمی چون علی میردریکوندی که به نام کتابش «بهشت برای گونگادین نیست» به –گونگادین- شهره دارد را نفی کردند.
«درگاه» از همان شمارهی نخست میخواست سمت و سو و جهت گیریاش نسبت به ادبیات خلاقه باشد و برای این که دنبالهی آن سنت همیشگی کلیشه شده و نخ نما را نرویم بنا را بر آن گذاشتیم که پروندهی زندگان را بگشاییم پیام ما رو به سوی آینده داشت، آیندهای که تا زندهایم قدر یکدیگر را بدانیم. اما انگار این سنت معهود همیشگی دست از سر برخی بر نمیدارد. هر شماره که پروندهی کسی را دست گرفتیم. سیبل شدیم و هر پرونده همان اعتراض پروندهی قبل بود. فلانی آنطور است و بهمانی اینطور. از پروندهی«رئوف» این موج اعتراض برخاست و «جافری»، «جزایری»، «حجازی» را در برگرفت و البته حتی «عسکریعالم» را هم که شخصیتش طوری است که کمتر کسی را از خود میرنجاند هم از نیش انتقادشان در امان نگذاشتند، اما نوع انتقادات و اعتراضات از یک جنس نبود. کسی میگفت: آقا! رئوف و جزایری دو دهه است کسی چیزی ازشان نخواندهاست، اینان حتی تحقیق نمیکردند که رئوف پس از یک دورهی فترت چنان با انرژی آمده که پنج جلد کتابش را که حتی فهرست نویسی هم شده بودند را با وسواس از ناشر گرفت تا دوباره ویرایش کند. بله رئوف درست است که سه دهه است کتاب چاپ نکرده، ولی او سه دهه و نیم پیش دفتر شعر «سفرهی خورشید» را حتی قبل از مجموعه شعر «برمدار بستهی ساعت» محمد اسدیان چاپ کرده بود. در حقیقت رئوف و اسدیان دو تن از نخستین شاعران خرمآبادی بودند که سالها پیش کتاب چاپ کردهاند، مرتضی جزایری هم نخستین داستاننویس و نمایشنامهنویس خرمآبادی است، که عضو کانون نویسندگان بوده و چند مجموعه داستان از او چاپ شده؛ داستان «چرچی» و نمایشنامهی« نروک» او مورد استقبال قرا گرفت و نگاه برخی منتقدان را به خود معطوف کرد، نسرین جافری بی هیچ مداهنه و تعارفی، یکی از متفاوت نویسان شعر معاصر ایران است و لقب بانوی شعر معاصر برازندهاش است، بنفشهی حجازی هم بیش از بیست عنوان کتاب نوشته که جدای از رمانها و شعرهایش فقط کتاب هفت جلدی و محققانهی«زن به ظن تاريخ» او کافی است تا او را یکی از برجستگان زن نویسنده و محقق ایرانی دانست.پروندهی این شماره که حکایت دیگری دارد. محمدکاظم علیپور، هر چند به فاصلهای ده – دوازده ساله از همهی آنهایی که «درگاه» برایشان پرونده گشود کم سنتر است، اما او نیز رنج خودش را در راه ادبیات برده است و در کنار کارهای فردی و خلاقهاش بخشی از وقت و زندگیاش را وقف ادبیات لرستان نموده.، اما برای من حیرت آور بود که اعلان هر پروندهی ، برخی را چنان بیتاب کرد که با خودم میگفتم: این آدمها با کی مشکل ندارند! این جا بود که به یاد شعری از فروغ افتادم که میگفت: آنان که دست در گردن تو میاندازند در ذهنشان طناب دار تو را می بافند! پس ناگریز به آوردن چند جمله می باشم و قضاوت را به خوانندگان منصف و آگاه وا میگذارم: محمدکاظم علیپور از 25 عنوان کتابی که چاپ کرده، چهار مجموعه شعر دارد، که یکی گزیدهی سه دفتر است به نام «ترانه و مفرغ» که توسط نشر تکا «انجمن توسعه کتاب ایران» که در سال 1388 چاپ دوم آن وارد بازار نشر شده، سه مجموعه نقد ادبی دارد و بقیه هم در موضوعات دیگری که مجالش نیست. نزدیک ده عنوان کتاب هم دربارهی ادبیات و بهویژه شعر لرستان گردآوری و تدوین نموده که اگر به بهانهی کتابسازی این کارها را به تازیانه نگیریم باید گفت سهم علیپور در دو دههی هفتاد و هشتاد در معرفی شعر و ادبیات لرستان غیرقابل انکار است، وی در کنار این کارها، دهها همایش و جشنواره را در کارنامه خود دارد که همهی آنها در راستای معرفی ظرفیتهای ادبی این اقلیم بوده، وجه دیگر کارنامهی علیپور، روزنامه نگاری اوست که بیش از 300 شماره نشریات گوناگون درآورده و این جدای از مقالات و ستوننویسی او در مطبوعات است. در طول سه دوره نخست جشنواره بین المللی شعر فجر دوبار برگزیده شده است.(بار نسخت نمایندهی لرستان در جشنواره بوده) و بار دوم هم در سومین دورهی جشنواره بین المللی شعر فجر است که همراه با دکتر محمدرضا روزبه سیمرغ جشنواره را گرفته است. حضور او در دهها جشنواره شعر و شرکت او در کنگرههای گوناگون، کسب چند مقام ادبی، برگزیده دو دورهی کتاب سال لرستان در حوزه ی ادبیات و ... کافی است تا رنج و تلاش او را قدر بدانیم و بهواسطه پنجاه سالگی او ( یکم بهمن ماه 1392)، جشننامه «درگاه» را تقدیم به او و دوستداران شعر، هنر و ادبیات لرستان کنیم.
«درگاه» بر خود فرض دانسته که تا تلاش همهی کسانی که در راه اعتلا و توسعهی ادبیات کشور بهویژه جنوب و غرب ایران عزیز رنجی بر شانه کشیدهاند را قدر دانسته و آمدهایم تا به آیندگان راه و رسم مهربانی و وفاداری به ادبیات را یاد آوری کنیم، هر چند معدود افرادی هستند که تنها سنگ پرانی را در زندگی خویش آموختهاند، بنا داریم از سنگ آنها هم سایبانی بسازیم برای آرامش دیگران و قول میدهیم جز این نباشیم.
سردبیر/ عبدالرضا شهبازی
درگاه/ سال دوم/ شماره4/ شماره پیاپی 7/ زمستان 92
شمارهی نخست به علی میردریکوند اختصاص داده شد که روایت تلخ زندگیشان، دل هر انسان دردمندی را به درد میآورد؛ اما بعضی نفرات به جنازهی این چهره شگفتی ساز لرستانی هم رحم نکردند و تا آنجا پیش رفتند که موجودیت آدمی چون علی میردریکوندی که به نام کتابش «بهشت برای گونگادین نیست» به –گونگادین- شهره دارد را نفی کردند.
«درگاه» از همان شمارهی نخست میخواست سمت و سو و جهت گیریاش نسبت به ادبیات خلاقه باشد و برای این که دنبالهی آن سنت همیشگی کلیشه شده و نخ نما را نرویم بنا را بر آن گذاشتیم که پروندهی زندگان را بگشاییم پیام ما رو به سوی آینده داشت، آیندهای که تا زندهایم قدر یکدیگر را بدانیم. اما انگار این سنت معهود همیشگی دست از سر برخی بر نمیدارد. هر شماره که پروندهی کسی را دست گرفتیم. سیبل شدیم و هر پرونده همان اعتراض پروندهی قبل بود. فلانی آنطور است و بهمانی اینطور. از پروندهی«رئوف» این موج اعتراض برخاست و «جافری»، «جزایری»، «حجازی» را در برگرفت و البته حتی «عسکریعالم» را هم که شخصیتش طوری است که کمتر کسی را از خود میرنجاند هم از نیش انتقادشان در امان نگذاشتند، اما نوع انتقادات و اعتراضات از یک جنس نبود. کسی میگفت: آقا! رئوف و جزایری دو دهه است کسی چیزی ازشان نخواندهاست، اینان حتی تحقیق نمیکردند که رئوف پس از یک دورهی فترت چنان با انرژی آمده که پنج جلد کتابش را که حتی فهرست نویسی هم شده بودند را با وسواس از ناشر گرفت تا دوباره ویرایش کند. بله رئوف درست است که سه دهه است کتاب چاپ نکرده، ولی او سه دهه و نیم پیش دفتر شعر «سفرهی خورشید» را حتی قبل از مجموعه شعر «برمدار بستهی ساعت» محمد اسدیان چاپ کرده بود. در حقیقت رئوف و اسدیان دو تن از نخستین شاعران خرمآبادی بودند که سالها پیش کتاب چاپ کردهاند، مرتضی جزایری هم نخستین داستاننویس و نمایشنامهنویس خرمآبادی است، که عضو کانون نویسندگان بوده و چند مجموعه داستان از او چاپ شده؛ داستان «چرچی» و نمایشنامهی« نروک» او مورد استقبال قرا گرفت و نگاه برخی منتقدان را به خود معطوف کرد، نسرین جافری بی هیچ مداهنه و تعارفی، یکی از متفاوت نویسان شعر معاصر ایران است و لقب بانوی شعر معاصر برازندهاش است، بنفشهی حجازی هم بیش از بیست عنوان کتاب نوشته که جدای از رمانها و شعرهایش فقط کتاب هفت جلدی و محققانهی«زن به ظن تاريخ» او کافی است تا او را یکی از برجستگان زن نویسنده و محقق ایرانی دانست.پروندهی این شماره که حکایت دیگری دارد. محمدکاظم علیپور، هر چند به فاصلهای ده – دوازده ساله از همهی آنهایی که «درگاه» برایشان پرونده گشود کم سنتر است، اما او نیز رنج خودش را در راه ادبیات برده است و در کنار کارهای فردی و خلاقهاش بخشی از وقت و زندگیاش را وقف ادبیات لرستان نموده.، اما برای من حیرت آور بود که اعلان هر پروندهی ، برخی را چنان بیتاب کرد که با خودم میگفتم: این آدمها با کی مشکل ندارند! این جا بود که به یاد شعری از فروغ افتادم که میگفت: آنان که دست در گردن تو میاندازند در ذهنشان طناب دار تو را می بافند! پس ناگریز به آوردن چند جمله می باشم و قضاوت را به خوانندگان منصف و آگاه وا میگذارم: محمدکاظم علیپور از 25 عنوان کتابی که چاپ کرده، چهار مجموعه شعر دارد، که یکی گزیدهی سه دفتر است به نام «ترانه و مفرغ» که توسط نشر تکا «انجمن توسعه کتاب ایران» که در سال 1388 چاپ دوم آن وارد بازار نشر شده، سه مجموعه نقد ادبی دارد و بقیه هم در موضوعات دیگری که مجالش نیست. نزدیک ده عنوان کتاب هم دربارهی ادبیات و بهویژه شعر لرستان گردآوری و تدوین نموده که اگر به بهانهی کتابسازی این کارها را به تازیانه نگیریم باید گفت سهم علیپور در دو دههی هفتاد و هشتاد در معرفی شعر و ادبیات لرستان غیرقابل انکار است، وی در کنار این کارها، دهها همایش و جشنواره را در کارنامه خود دارد که همهی آنها در راستای معرفی ظرفیتهای ادبی این اقلیم بوده، وجه دیگر کارنامهی علیپور، روزنامه نگاری اوست که بیش از 300 شماره نشریات گوناگون درآورده و این جدای از مقالات و ستوننویسی او در مطبوعات است. در طول سه دوره نخست جشنواره بین المللی شعر فجر دوبار برگزیده شده است.(بار نسخت نمایندهی لرستان در جشنواره بوده) و بار دوم هم در سومین دورهی جشنواره بین المللی شعر فجر است که همراه با دکتر محمدرضا روزبه سیمرغ جشنواره را گرفته است. حضور او در دهها جشنواره شعر و شرکت او در کنگرههای گوناگون، کسب چند مقام ادبی، برگزیده دو دورهی کتاب سال لرستان در حوزه ی ادبیات و ... کافی است تا رنج و تلاش او را قدر بدانیم و بهواسطه پنجاه سالگی او ( یکم بهمن ماه 1392)، جشننامه «درگاه» را تقدیم به او و دوستداران شعر، هنر و ادبیات لرستان کنیم.
«درگاه» بر خود فرض دانسته که تا تلاش همهی کسانی که در راه اعتلا و توسعهی ادبیات کشور بهویژه جنوب و غرب ایران عزیز رنجی بر شانه کشیدهاند را قدر دانسته و آمدهایم تا به آیندگان راه و رسم مهربانی و وفاداری به ادبیات را یاد آوری کنیم، هر چند معدود افرادی هستند که تنها سنگ پرانی را در زندگی خویش آموختهاند، بنا داریم از سنگ آنها هم سایبانی بسازیم برای آرامش دیگران و قول میدهیم جز این نباشیم.
سردبیر/ عبدالرضا شهبازی
درگاه/ سال دوم/ شماره4/ شماره پیاپی 7/ زمستان 92