در شمال شهر خرم‌آباد‌، تنگه ییلاقی و زیبایی قرار دارد که بین کوه‌های سفید‌کوه و مخمل‌کوه و کمرسیاه حایل است.

این تنگه دره خرم‌آباد را از منطقه رباط جدا می‌کند. از مرکز این تنگه رودخانه "آب رباط" جاری است و وارد دره خرم‌آباد می‌شود و با دریافت آب چشمه‌های بی‌شمار داخل دره تشکیل رودخانه "خرم‌رود" یا به قول اهالی -گلال خورمووه- را می‌دهد و در نهایت در 35 کیلومتری جنوب خرم‌آباد در محلی به نام (دو آب) به کشکان رود می‌ریزد.

جاده مواصلاتی "خرم‌آباد- الشتر- نورآباد – کرمانشاه" نیز از این تنگه عبور می‌کند. تنگه مذکور بیش‌تر به خاطر هوای سردتر و منطقه گردشگری و پارک جنگلی در بین اهالی شهره است، این دره گویا سهم عمده‌ای در جابه جایی تردد انسان‌ها در طول تاریخ داشته است، وجود یک تپه باستانی (تپه سنگر ماهی‌بازان؛ متعلق به هزاره دوم و نخست پ.م) در کنار یک چشمه آب طبیعی به همین نام و نزدیکی (50 متر) به یک معدن نمک اهمیت این تنگه در هزاره‌های پیش از میلاد را نشان می‌دهد.

مورخین دوران اسلامی از جمله "یاقوت حموی" و "اصطخری" از جاده‌ای نام می‌برند که مرکز و جنوب لرستان را به شمال آن متصل می‌کرد.

اصطخری در بیان مسافت‌های بین شهرهای "ایالت پهله" (نام لرستان در زمان اشکانیان تا قرون اولیه اسلام) چنین آورده است: «از همدان به راور 7 فرسخ‌، راور تا نهاوند 7 فرسخ‌، از نهاوند تا لاشتر 10 فرسخ‌، از لاشتر تا شابر‌خواست(معرب شاپور‌خواست) 12 فرسنگ‌، و از آن‌جا تا شهر لور که اقوام لُر نسب خود را به آن شهر باستانی می‌رسانند 30 فرسنگ است ...» بنا بر متون مورخین این تنگه قسمتی از راه مذکور بوده است که اهمیت آن را نیز در قرون اولیه اسلامی و دوران امپراتوری‌های ایران باستان بیان می‌کند.

اما مشهور بودن این دره زیبا بیش‌تر مدیون رویدادی است که نام امروزین آن هم از این رخداد تاریخی به جا مانده است. قضیه از آن قرار است که در دوران صفویه ،شاه عباس برای حمله به قشون عثمانی با تجهیزات بیشمار خود از اصفهان بیرون آمد و هنگامی که در راه همدان بود به وی اخباری از حمله " شاهوردی‌خان" اتابك و حاكم لرستان پیشکوه و پشتکوه(ایلام كنوني) به نواحی عراق‌عجم(اراک)، ملایر و دست‌اندازی‌های وی به خاک کرمانشاه و عراق عرب و غارت این نواحی به دست قوای وی می‌دهند. شاه ‌عباس صفوي به شدت خشمگين می‌شود و دستور می‌دهد که قوايش به لرستان یورش آورند تا "شاهوردی‌خان" را در هم بکوبند.

لشكر صفویه به محل کنونی تنگه می‌رسد و شاه عباس دستور می‌دهد سپاهیانش در این محل اتراق کنند. او اجازه نمي‌دهند کسی به "خرم‌آباد" برود و دستور مي‌دهد هر کس را در آن نزديكي یافتند دستگیر کنند تا حضور آن‌ها را به شاهوردی‌خان خبر ندهند.

شب‌هنگام قسمتی از قوای پیش‌مرگ و قدرتمند به سرداری "الله‌وردی‌خان" (کسی که پرتغالی‌ها را از جزیره هرمز، قشم و بحرین بیرون کرد) به شهر خرم‌آباد یورش آوردند تا شاهوردی‌خان را دستگیر کنند.

شاهوردی‌خان که مورد شبیخون قوای شاه عباس قرار گرفت کاری از پیش نبرد و فقط توانست از میان نیروهای صفوی تنها با تعدادی از یارانش به سمت مرز عثماني فرار کند ولی زنان و فرزندانش دستگیر شدند...

از آن روز این تنگه به نام "تنگ شبیخون " نام‌گذاری شد و شاه‌عباس دستور داد در کنار رودخانه یک طاق نصرت به عنوان پیروزی (رسم قدیمی رومیان) و یک کتیبه به یاد‌بود این رویداد بر صخره کوه کنده شود.

آورده‌اند عصر قاجار در منطقه تنگ شبيه‌خون كنوني، گاه گله‌هاي گوسفند دام‌داران كه براي چرا به اين منطقه آورده مي‌شدند، مورد دستبرد سارقان قرار مي‌گرفتند. (شايد يكي از دلايل نام‌گذاري اين منطقه به همين دليل باشد.)

 يك روز سارقان گله‌اي بزرگ را از چوپان سرقت مي كنند و دست و پاي چوپان را مي‌بندند. بعد همان‌جا مشغول تقسيم غنايم مي‌شوند.

سردسته سارقان وقتي سهم هر يك را به طور مساوي مشخص مي‌كند، سهمي هم به چوپان مي‌دهد! يكي از سارقان با تعجب نسبت به اين موضوع اعتراض مي‌كند.

سردسته سارقان به وي پاسخ مي‌دهد: «گردنه بگير اما به انصاف» (كه اينك ضرب‌المثل معروفي شده) و توضيح مي‌دهد كه اگر اين چوپان فردا گله‌اي نداشته باشد، من و تو بعدها بايد از كجا گله‌ي گوسفندي براي سرقت پيدا كنيم؟!

دیدگاه‌ها