فروردین‌ماه ۱۴۰۲ فرصتی دست داد تا از مرزی‌ترین روستای لرستان دیدن کنیم؛ روستایی بسیار زیبا و بکر و در عین حال محروم و فاقد آب و برق و جاده دسترسی...

این روستا بافت قدیمی و سنتی خود را تاکنون حفظ کرده و می‌تواند در جذب گردشگر نقش خوبی برای منطقه ایفا کند.

روستای "لیروک" از توابع شهرستان الیگودرز، بخش بشارت، دهستان ذلقی غربی که در نقطه صفر مرزی دو استان خوزستان و چهارمحال بختیاری واقع شده است.

برای رفتن به لیروک باید از آخرین نقطه جاده یعنی روستای پِز که اگر بر اثر رانش بسته نباشد چند ساعتی کوهنوردی کرد به این روستای زیبا رسید.

مردم روستا به شغل دامپروری مشغول هستند و تنها راه درآمدی آنهاست.

ساکنان روستا از لر‌های بختیاری و ایل چهارلنگ طایفه زلکی یا زلقی می‌باشند که این طایفه خود چند تیره مختلف از جمله هزارسی و لیرُکی و.... دارد.

در این روستا یک قبرستان قدیمی که دارای شیرسنگی‌های متعدد و قدیمی هست هم وجود دارد که نشان از تمدن کهن و قدمت بالای این روستا می‌باشد.

یکی از راه‌های عبور اهالی از رودخانه خروشان رودبار هم استفاده از گَرگَر هست که بسیار خطرناک می‌باشد و‌ای کاش ارگان‌های ذیربط اقدام به ساخت یک پل کابلی در آن محل بکنند.